Vertaald door Anke van den Bremt en Anna Rottier.

‘Voor een oeuvre dat de dauwdruppel vangt en de kosmos spiegelt.’ Met deze motivatie kende de Zweedse academie in 1974 aan Harry Martinson de Nobelprijs voor literatuur toe. De dauwdruppel staat symbool voor de microkosmos versus de verslindende oneindigheid van het heelal in de dichtcyclus Aniara: Een epos over de mens in tijd en ruimte (1956).

Nieuwe uitgave in de reeks Klassieke aardbeien: Aniara: Een epos over de mens in tijd en ruimte

Aniara, nu voor het eerst in het Nederlands uitgegeven door Wilde aardbeien, is een klassieker die aan actualiteit niets heeft ingeboet. De titel verwijst naar een van de enorme ruimteschepen waarmee de wereldbevolking naar andere planeten wordt vervoerd, omdat de aarde door atoomoorlogen en natuurrampen wordt geteisterd. Het ruimteschip Aniara raakt uit koers en er volgt een indrukwekkende reis naar de krochten van het heelal.
Via Mima, een computerachtig orakel - een staaltje AI avant la lettre – worden de reizigers onderhouden met beelden van hun oude planeet. Al gauw wordt duidelijk dat de reis nergens heen leidt. Was Aniara eerst een schip dat naar een veilige haven voer, het eindigt als een sarcofaag in de oneindigheid.
‘Een waarschuwing voor de toekomst, een felle kritiek op de mens’ is Aniara, zo schrijft Petra Broomans in het nawoord.

De vertaling van de 103 verzen tellende gedichtencyclus is van Anke van den Bremt en Anna Rottier. De illustraties zijn van Solko Schalm.

Harry Martinson (1904-1978) leefde een onstuimig, droevig en boeiend leven. Hij werd ondergebracht bij verschillende pleeggezinnen, liep keer op keer weg, monsterde als zestienjarige aan als matroos en voer zeven jaar over de wereldzeeën. Het levensverhaal van Harry Martinson is een voorbeeld van wat men in Zweden een klassenreis noemt: van verlaten kind en arme matroos tot beroemd en gelauwerd auteur.

ISBN 9789079873135